Lecturas recomendadas polo Lab·Ou (2)

Que conste que sempre é difícil xulgar a obra dalguén que coñeces en persoa (neste caso, dende o instituto) e que por riba che cae ben (aínda que teñamos as nosas diferenzas, como as nosas opinións diverxentes sobre James Kochalka, jeje). Todas as críticas negativas van quedar reducidas ou matizadas pola amizade que che une ao autor; custará ser imparcial. Pero tamén detesto as haxiografías camufladas de críticas. Supoño que tirarei polo camiño do medio e farei unha breve reseña na que quede claro que si, que me levo con David Rubín, pero que independientemente diso gustoume La tetería del oso malayo, recentemente publicada por Astiberri.

Antes de telo entre as miñas mans, asustábame a idea esta de “historias redebuxadas”. Por que non deixar as orixinais tal e coma estaban? Vale que Rubín terá evolucionado (e bastante) nos últimos tempos, pero tampouco cómpre renegar do pasado. Porén, non me disgusta o resultado final. Ademais de darlle unha coherencia visual ao conxunto, consegue adaptar a branco e negro detalles narrativos que nos orixinais aportaban os bitonos ou a cor (ex: os flashbacks de La luciérnaga).

Gústame que David comece a ter unha narrativa persoal e inconfundible, con recursos da casa que sabe empregar á perfección (como as viñetas sen borde que indican salto temporal ou as secuencias simultáneas nas que narra con travelling, unha técnica vista ao comezo de Patatas e Cosas que terminan... e especialmente ben desnvolvida no xa habitual prólogo). Tamén me gusta que o seu universo temático saiba asimilar e lle dea cabida a influencias tan dispares como os superherois, o manga e os funny animals sen que chirríen (incluindo homenaxes nada disimuladas a Superman, Batman e Lone Wolf and Cub), pasándoos pola minipimer e reciclándoos en relatos nos que o que importa son os sentimentos. Sigfrido e a súa tetería funcionan ben como nexo unificador de xéneros e situacións.

Para min, o que máis me gustou foi Las cosas que terminan por romperse, unha conmovedora historia de 70 e pico páxinas na que amosa a asimilación dunha ruptura sentimental, algo que fará que a todos os que pasamos por unha experiencia similar se nos poña a pel de galiña lembrando as sensacións que nesta BD se destilan. É impresionante como chegas a empatizar cos sentimentos narrados: será o máis parecido a unha autobiografía que Diablito fixo ata o momento (tendo en conta que todos os seus contos agochan radiografías emocionais)?

Unha boa lectura nunha edición coidada con mimo. Ademais, o autor vai facer xira de presentación, empezando pola Coruña, na que que promete dedicatorias e pasar unha tarde divertida. Avisados quedades.