Mimetizacións: 1963 de Alan Moore

Había tempo que neste blog non se falaba de Alan Moore, así que xa ía tocando. E que mellor para facelo que aproveitar o tema do 2º exercicio titorado do Lab·Ou, o das mimetizacións. O regreso de Moore ao cómic mainstream de superherois foi a través dun curioso pastiche que tiña tanto de exercicio de estilo como de reflexión metalingüística ou de brincadeira provocadora.

1963 foi a particular maneira do de Northampton de denunciar a moda das BDs ultraviolentas e escuras que inundaron o panorama durante a primeira metade dos anos 90 e das que se sentía en parte responsable, pois moitas bebían dunha mala interpretación do seu Watchmen, a obra capital que revolucionou o xénero. Con 1963 tentou preconizar un back to the basics, un revival dos tebeos de superherois tal e coma se facian durante a idade de prata do xénero, alá na Marvel dos 60s, con personaxes heroicos e positivos e historias tremendamente imaxinativas.

1963 é unha serie retro que fica inconclusa (os popes da editora Image tiñan que debuxar entre todos o derradeiro número, pero por mor de disputas internas este nunca chegou a ver a luz) e na que existen mimetizacións a múltiples niveis. A nivel de personaxes, imitáronse aos principais protagonistas da editorial Marvel (ou alomenos os seus trazos máis característicos: o heroe adolescente, o heroe patriótico, a familia...) nunha reviravolta entre a homenaxe paródica e a alusión directa sen infrinxir o copyright. A nivel textual, Moore copiou con moi mala ostia o farragoso estilo de Stan Lee, cheo de reiteracións, chamadas ao lector e redundacias (mesmo creou un irónico doppelgänger, Affable Al). A nivel icónico, os debuxantes do proxecto (principalmente Streve Bissette e Rick Veitch, mais tamén participaron outros) imitaron o estilo de debuxo e a narrativa dos grandes artistas dos 60s, especialmente de Jack Kirby e de Steve Ditko. E a nivel editorial, Moore e os seus colaboradores tentaron mimetizar todos os trazos dos tebeos Marvel primixenios (a rotulación manual, a cor mecánica por puntos, parodias dos anuncios e dos correos dos lectores daquel entón e mesmo un tipo de papel envellecido para que semellase que os cómics tiñan máis de trinta anos). Un auténtico derroche de medios.

A continuación, e para que vos fagades unha idea de en que consisitiu este curioso experimento nostálxico, as portadas dos 6 números que apareceron da serie.

Mystery Incorporated é obviamente unha vampirización da BD fundacional de Marvel, Os 4 fantásticos. Foi debuxada por Rick Veitch copiando ao máximo o estilo de Kirby.

The Fury é unha peculiar versión do Spider-Man de Lee e Ditko deseñada por Steve Bissette.

Tales of the uncanny contaba con dúas historias: unha de U.S.A. (un sosias do Capitán América) ilustrada por Rick Veitch, e outra de The Hypernaut (un personaxe que lembra moitísimo a Iron Man) con debuxos de Bissette.

Tales from beyond tamén inclúe dúas historias: The unbelievable N-Man (un remedo do incríble Hulk) debuxada por Bissette, e Johnny Beyond (unha revisión do Doutor Estrano) con lápises de Jim Valentino.

Horus, lord of light é unha homenaxe clarísima a Thor, mudando a mitoloxía escandinava pola exipcia, que foi debuxada primorosamente por Veitch.

O último número aparecido é o de Tomorrow Syndicate, unha peculiar versión dos Vingadores que consisitía nun supergrupo formado por todos os personaxes aparecidos anteriormente, na que Rick Veitch volvía ocuparse da parte gráfica, e na que se intúe o que acontecería no gran final inédito: os herois viaxaban no tempo de 1963 a 1993 (ano de publicación da serie) e enfrontaríanse aos personaxes contemporáneos de Image, amosando as diferencias entre o presente e o pasado do xénero superheroico americano. Unha interesante reflexión, e un prodixioso exercicio de estilo. Mágoa que nunca saberemos como remataba.